ความทุกข์มาจากไหน

ความทุกข์มาจากไหน  ถั่วในกำมือ  พระพุทธองค์ตรัสว่า จิตของคนเรานั้นเหมือนกับลิง  เราจึงเรียนรู้เรื่องของจิตใจของเราได้มากมาย จากพฤติกรรมของลิง  ลิงนั้นเกลียดกะปิ ถ้ากะปิถูกมือมันเมื่อไหร่  มันจะถูนิ้วกับพื้นจนเลือดไหลเต็มมือ จนกว่ากลิ่นกะปิจะหาย  ในที่สุดจนกลายเป็นว่ากะปิถึงจะร้ายก็ไม่ร้ายเท่าความเกลียดกะปิ  ที่มือลิงเป็นแผลเหวอะหวะ ไม่ ใช่เพราะกะปิ  หากเป็นเพราะความจงเกลียดจงชังกะปิต่างหาก  สิ่งที่เราเกลียดนั้น  บ่อยครั้งไม่น่ากลัวเท่ากับความเกลียดชังในจิตใจเรา  ความเกลียดชังหรือพูดให้ถูกก็ คือความรู้สึกอยากผลักไส  ซึ่งรวมทั้งความโกรธและความกลัว  จึงเป็นเจ้าตัวร้ายที่เราต้องระวังให้มากๆ  แต่นั่นเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของความจริงเท่านั้น  นอกจากความอยากผลักไสแล้ว  ความยึดติดเป็นอีกสิ่งหนึ่ง ที่เราต้องระวังไม่แพ้กัน  กลับมาที่ลิงจอมซนอีกที - ในอินเดีย  ลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชาวบ้าน เพราะชอบขโมยผลไม้ในสวน  ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง โดยใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็กๆ  พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้  ในกล่องมีถั่วซึ่งเป็นของโปรดของลิงวางไว้เป็นเหยื่อล่อ  วันดีคืนดี ลิงมาที่สวน เห็นถั่วอยู่ในกล่องก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว  แต่พอถอนมือออกมาก็ติดฝากล่อง  เพราะกำมือของลิงนั้นใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะไว้  ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก  พอชาวบ้านมาจับก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียว  สุดท้ายก็ถูกคนจับได้  ลิงหาได้เฉลียวใจไม่ว่า เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้  แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย จึงต้องเอาชีวิตเข้าแลก  มีหลายอย่างที่เราอยากได้ใฝ่ฝัน จึงถึงกับยึดไว้อย่างเหนียวแน่น  เวลาประสบปัญหา เพียงแค่คลายสิ่งที่ติดยึดนั้นเสียบ้าง  ปัญหาก็คลี่คลาย แต่เป็นเพราะเราไม่ยอมปล่อย  จึงเกิดผลเสียตามมามากมาย  ไม่คุ้มกับสิ่งที่ติดยึดจะชอบหรือพึงใจกับอะไรก็ตาม  อย่าถึงกับยึดติดจนเหนียวแน่นเกินไป  เพราะโอกาสที่หน้ามืดตามัวนั้นมี สูงจนหาทางออกไม่เจอ  ปัญหาทั้งหลายในชีวิตนั้น ถ้าเรารู้จักปล่อยวางบางสิ่งเสียบ้าง  มันก็จะบรรเทาไปได้เยอะ  บ่อยครั้งการปล่อยวางไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาเท่านั้น  หากเป็นทางออกจากปัญหาเลยที่เดียวความจริง  การอยากผลักไสอะไรสักอย่าง  ก็เป็นการติดยึดอีกแบบหนึ่งนั่นเอง  ทั้งๆ ที่ลิงพยายามถูกำจัดกลิ่นกะปิไปจากมือ  ก็อดไม่ได้ที่จะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิซ้ำแล้วซ้ำเล่า  รู้ทั้งรู้ว่ากลิ่นกะปินั้นเหม็น แต่ก็ดมมือไม่ยอมเลิกง่ายๆ  ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าเราจะโกรธอะไรหรือเกลียดใคร  ก็มักดึงสิ่งนั้นหรือคนนั้นเข้ามาในจิตใจ ให้ครุ่นคิดเสมอ  ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวางเสียที ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์  ปล่อยวางเสียเถิด แล้วใจเราจะเบาขึ้นเป็นกอง  ความทุกข์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นเพราะพลัดพรากจากสิ่งที่รัก  หรือประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา  ที่มันบีบคั้นกดทับจิตใจเราไม่หยุดหย่อนเสียที  ก็เป็นเพราะเราไปยึดไปแบกมันเข้าไว้ ทั้งวันทั้งคืน  ในหลายกรณี ความทุกข์ก็ไม่ได้มาจากไหน  หากมาจากการยึดติดไม่ยอมปล่อย ดังเจ้าลิงหวงถั่วนั่นเอง